Spaghetti carbonara

Nazwa „carbonara” sugeruje związek z węglem a może nawet „węglarzami”, czyli karbonariuszami, jak nazywani bywają masoni. To by sytuowało danie w dość odleglej przeszłości. Tymczasem przed rokiem 1945 na próżno byśmy szukali spaghetti carbonara we włoskich książkach kucharskich! Można by w nich natomiast odnaleźć le cacio e uova – krem serowo-jajeczny, który zapewne był przodkiem dzisiejszej carbonary. A le narodziło się spaghetti carbonara w tyglu II Wojny Światowej i jest niezwykle udanym dzieckiem amerykańsko-włoskim. Otóż pod koniec wojny do Włoch przybyli amerykańscy żołnierze wyposażeni w takie „smakołyki” jak błyskawiczny makaron, bekon i jajka w proszku. Zainspirowani tym zestawem składników Włosi powołali do życia spaghetti carbonarę, jako smakowitą włoską odpowiedź na kiepski żołnierski wikt. Bekon został zastąpiony przez delikatniejszą pancettę a jako ser użyty został pecorino, ser owczy. Od indywidualnych upodobań zależy dodanie do dania cebuli, natki pietruszki czy zstąpienie pecorino parmezanem. Ważne są cztery składniki tworzące danie – makaron spaghetti, jajka, ser i boczek. Natomiast wdzięczna nazwa: carbonara (carbone – węgiel) pochodzi najprawdopodobniej od widocznego na makaronie świeżo zmielonego czarnego pieprzu, który swym wyglądem przypomina tytułowy węgiel (carbone) i nie ma nic wspólnego z masonami.

Przepis na spaghetti carbonara: http://www.smakizycia.pl/kuchnia/przepisy/spaghetti-carbonara/

mow