Bluszcz

Doskonały kształt liści bluszczu  (Hedera helix) stanowił częsty element w sztuce, od starożytności po secesję,  a bluszczowe broszki  nosiły  elfy w ekranizacji Władcy Pierścieni. Przypisywano  tej roślinie wiele znaczeń magicznych. Jest to głównie związane z jej niezwykłą, jak na pnącze, długowiecznością. W sprzyjających warunkach bluszcz może rosnąć nawet przez 400 lat, co zrodziło legendę o jego związkach z nieśmiertelnością.

Mury, ogrodzenia i ściany domów, po których pnie się bluszcz wyglądają zawsze pięknie i stylowo. Można również zakryć jego zielenią mało atrakcyjne miejsca w ogrodzie, komórkę na narzędzia lub garaż. Dzięki czepnym korzonkom bluszcz potrafi wspiąć się wysokość kilkunastu metrów, a wbrew obiegowej opinii, zupełnie nie niszczy muru, po którym wędruje. Może natomiast stanowić dodatkową izolację, ponieważ warstwa liści pokrywająca ściany ogranicza parowanie ciepła w czasie zimy i nie pozwala na nadmierne nagrzanie się  budynku latem.

Jeśli masz kłopot z utrzymaniem trawnika pod drzewami lub w miejscach zacienionych możesz również posadzić tam bluszcz. Doskonale osłoni glebę, a jego pędy po kilku latach zajmą sporą powierzchnię. Jeśli mamy mniejszy ogród, można skorzystać z odmian o pstrych liściach, które znacznie wolniej rosną niż bluszcz pospolity, ten o liściach ciemnozielonych. Dobrą podporą dla bluszczu są także chropowate pnie drzew. Ponieważ bluszcze nie są pasożytami, a ich korzonki czepne są niewielkie, nie szkodzą drzewom, po których się wspinają.

W sierpniu i wrześniu możemy sadzić większe sadzonki bluszczu. Regularnie podlewane, zdążą się jeszcze ukorzenić przed zimą. Dla ochrony przed przemarznięciem możemy je delikatnie przykryć suchymi liśćmi, a na wiosnę pobudzić do rozkrzewiania przycięciem gałązek. Bluszcz rośnie w każdej glebie, lubi stanowiska lekko zacienione, wilgotne i osłonięte od wiatru. Starsze egzemplarze kwitną i owocują granatowymi jagodami. Trzeba pamiętać, że są one trujące, tak jak i cała roślina.

Ula Zaborowska